Aan de kust is er een vrij groot maar vaak armtierig aanbod van gemeubelde kamers. Burgerwoningen worden lukraak opgedeeld in kamers met een gemeenschappelijk toilet, douche en in het beste geval een keukentje. De kwaliteit is vaak ondermaats en wegens de relatief goedkope huurprijs zijn ze fel gegeerd voor mensen met een zeer beperkt inkomen.

De stad Oostende werkt op een vernieuwende manier aan de verbetering van het woonpatrimonium. In 2004 wilde het bestuur ook de kamerwoningen aanpakken, zonder een sociaal bloedbad aan te richten. Het bestuur had echter geen goed zicht op het aantal kamers, de kwaliteit ervan en de verwachtingen van de bewoners. Daarom vonden de beleidsmakers het belangrijk dat de bewoners zelf zoveel mogelijk betrokken werden bij het zoeken naar een structurele aanpak. Samenlevingsopbouw werd ingeschakeld om de kamerbewoners actief op te sporen, te bezoeken en hen te bevragen naar hun woonproblemen en -wensen. De bewoners kwamen een aantal keer samen om hun problemen te inventariseren en de voorstellen te bekijken.